هرکس با توجه به شناختى که از حضرت حق دارد ، به ارتباط با او مى پردازد و دعا تجلى گاه خاکسارانه ترین ارتباط بنده با خدا است و روشن است که به هر اندازه شناخت دعا کننده بیشتر باشد ، دعاى او واقعى تر خواهد بود و این دعا ، که امام سجاد علیه السلام آن را به هنگام پناه بردن به درگاه خداوند سبحان مى خوانده است ، از شناخت ژرف آن امام همام علیه السلام از خدا و حقیقت هستى دارد و به طور غیر مستقیم آن چه را که باید دعا کننده در زمینه ى شناخت خدا ، بدان آراسته باشد به دعا کننده آموزش مى دهد .
اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکى علیک ، و صرفت وجهى عمن یحتاج الى رفدک ، و قلبت مسألتى عمن لم یستغن عن فضلک ، و رأیت أن طلب المحتاج الى المحتاج سفه من رأیه و ضلة من عقله ؛
خدایا ، من بدون هیچ پیرایه و خالى از هر گونه شائبه ، مخلصانه و با تمام وجودم به درگاه تو پیوسته ام و از هر کس به تو محتاج است روى گردانیده ام و درخواست خود را هرگز متوجه کسانى که خود به احسان تو نیاز دارند ، ننموده ام ؛ زیرا دانستم نیاز را از نیازمندان خواستن ، سفاهت عقل و گمراهى خرد است.
مراحل و درجات ایمان
1. اولین درجه ى ایمان ، شهادت به وحدانیت خدا و رسالت محمد مصطفى صلى الله علیه و آله و ولایت و امامت على مرتضى علیه السلام است که بیشترینه ى مردم این مسائل را باور دارند و داراى عقد قلبى و اعتقاد به آنها هستند . اگر چه در کارها و روش ها ، خالى از دغدغه هاى گناهان نیستند ؛ چنان که قرآن کریم مى فرماید : (خلطوا عملا صالحا و آخر سیئا ؛ اعمال شایسته و زشت را با هم درآمیخته اند.)
2. دومین مرتبه ى ایمان ، عدالت در افعال و اعمال است که در این مقام ، تمام همت انسان آن است که به گناهى مرتکب نشود و اعمال را صحیح به جا آورد و از منهیات دورى و خوددارى کنند .
3. مرتبه ى سوم ایمان ، به جا آوردن بسیارى از مستحبات و ترک مکروهات است که اداى این وظایف الهى ، از آن چنان آثارى برخوردار است که عشق به عبادت و طاعت را در پى خواهد داشت . نگارنده از استادى بسیار برجسته و ماهر شنیدم که هر کس نمازهاى مستحبى روزانه (نوافل یومیه) را بخواند ، در وجود خود احساس جذبه اى مى کند و مى یابد که او را به سوى عالم دیگرى مى کشند . به دست آوردن این توفیق سهم عظیمى از کرامت ها و عنایات الهى است که خداوند متعال نصیب بعضى از بندگان خود فرموده است و از جالب ترین آثار این کرامت ، آن است که موجب علاقه ى شدیدتر به عبادت و محبت فوق العاده تر به حضرت حق مى گردد .
4. بالاخره چهارمین مرتبه ى ایمان ، ترک مباحات است .
معناى انقطاع الى الله و آثار مترتب بر آن
این مراتب مترتب بر یکدیگر و یکى پس از دیگرى است و در اثر ارتقاى انسان به اوج این مراحل ، بدان جا مى رسد که مى یابد وجود حضرت حق نسبت به دایره ى هستى ، بسان نقطه اى از پرگار است که دایره را پى ریزى مى کند و قوام بخش دایره ى هستى است و بدون آن نقطه ، هستى بى معنا مى باشد و گردش سریع دورانى پرگار او را خیره نمى کند ، زیرا مى داند که آن چه هست ، قایم به نقطه ى ثابت است ؛ بر عکس ، عده اى استقلال را در حرکت پرگار و نقش دایره دیده و از نقطه غافل مانده اند . اینان جاهلانى هستند که چشم ظاهرى آنان حجاب چشم قلب آنها گردیده است ، بر خلاف حقیقت بینان که بازوى خلاقیت حق را در کل نظام به خوبى مى بینند و به این مرحله رسیده اند که باید تمام توجه را به علةالعلل دایره ى وجود ، منعطف کرد . این مرتبه ، همان انقطاع محض است که حضرت فرمود حضرت سجاد علیه السلام در این دعا از آن یاد کرده و مى فرماید : «اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکلى علیک.»؛ یعنى با همه ى وجود و جمیع قواى خود ، تو را مى خوانم ؛ چشم من جز تو را نمى بیند و گوشم جز نداى تو را نمى شنود و قلبم غیر تو را به خاطر نمى آورد و عقلم غیر برهان رب را نمى شناسد . از این رو ، توجه به غیر را توجه به عجز محض و فقر و خالص دیده و چنین نظرى را بى خردى و گمراهى برمى شمارد ، زیرا مبدأیت مطلق هستى را رها کردن و دست به سوى تهى از همه چیز دراز کردن ، کارى است که حکایت از نادانى علمى و عقلى و کوتاهى شناخت و شعور است و لذا همت هر انسان مخلص و خالص ، چشم دل بر باب رحمت حضرت حق دوخته است . از این رو ، امیرمؤمنان – سلام الله علیه – در مناجات شعبانیه به درگاه رب العزه عرضه مى دارد : خدایا ، بریدن و گسستن کامل و به تمام معنا از ماسوا و پیوستن به خود را به من ارزانى دار : «هب لى کمال الانقطاع الیک.»
در واقع ، این دسته از بندگان مخلص به حبل المتین قابل اعتمادى دست زده اند و بر عکس ، بى خبران و غافلان به سست ترین وسیله تکیه زده اند ؛ چنان که خداوند متعال مى فرماید :
(الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و ان أوهن البیوت لبیت العنکبوت)؛
کسانى که غیرخدا را به دوستى و سرپرستى برگرفته اند ، خانه اى همانند عنکبوت برگزیده اند و روشن است که سست ترین خانه ، خانه ى عنکبوت است .
اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکى علیک ، و صرفت وجهى عمن یحتاج الى رفدک ، و قلبت مسألتى عمن لم یستغن عن فضلک ، و رأیت أن طلب المحتاج الى المحتاج سفه من رأیه و ضلة من عقله ؛
خدایا ، من بدون هیچ پیرایه و خالى از هر گونه شائبه ، مخلصانه و با تمام وجودم به درگاه تو پیوسته ام و از هر کس به تو محتاج است روى گردانیده ام و درخواست خود را هرگز متوجه کسانى که خود به احسان تو نیاز دارند ، ننموده ام ؛ زیرا دانستم نیاز را از نیازمندان خواستن ، سفاهت عقل و گمراهى خرد است.
مراحل و درجات ایمان
1. اولین درجه ى ایمان ، شهادت به وحدانیت خدا و رسالت محمد مصطفى صلى الله علیه و آله و ولایت و امامت على مرتضى علیه السلام است که بیشترینه ى مردم این مسائل را باور دارند و داراى عقد قلبى و اعتقاد به آنها هستند . اگر چه در کارها و روش ها ، خالى از دغدغه هاى گناهان نیستند ؛ چنان که قرآن کریم مى فرماید : (خلطوا عملا صالحا و آخر سیئا ؛ اعمال شایسته و زشت را با هم درآمیخته اند.)
2. دومین مرتبه ى ایمان ، عدالت در افعال و اعمال است که در این مقام ، تمام همت انسان آن است که به گناهى مرتکب نشود و اعمال را صحیح به جا آورد و از منهیات دورى و خوددارى کنند .
3. مرتبه ى سوم ایمان ، به جا آوردن بسیارى از مستحبات و ترک مکروهات است که اداى این وظایف الهى ، از آن چنان آثارى برخوردار است که عشق به عبادت و طاعت را در پى خواهد داشت . نگارنده از استادى بسیار برجسته و ماهر شنیدم که هر کس نمازهاى مستحبى روزانه (نوافل یومیه) را بخواند ، در وجود خود احساس جذبه اى مى کند و مى یابد که او را به سوى عالم دیگرى مى کشند . به دست آوردن این توفیق سهم عظیمى از کرامت ها و عنایات الهى است که خداوند متعال نصیب بعضى از بندگان خود فرموده است و از جالب ترین آثار این کرامت ، آن است که موجب علاقه ى شدیدتر به عبادت و محبت فوق العاده تر به حضرت حق مى گردد .
4. بالاخره چهارمین مرتبه ى ایمان ، ترک مباحات است .
معناى انقطاع الى الله و آثار مترتب بر آن
این مراتب مترتب بر یکدیگر و یکى پس از دیگرى است و در اثر ارتقاى انسان به اوج این مراحل ، بدان جا مى رسد که مى یابد وجود حضرت حق نسبت به دایره ى هستى ، بسان نقطه اى از پرگار است که دایره را پى ریزى مى کند و قوام بخش دایره ى هستى است و بدون آن نقطه ، هستى بى معنا مى باشد و گردش سریع دورانى پرگار او را خیره نمى کند ، زیرا مى داند که آن چه هست ، قایم به نقطه ى ثابت است ؛ بر عکس ، عده اى استقلال را در حرکت پرگار و نقش دایره دیده و از نقطه غافل مانده اند . اینان جاهلانى هستند که چشم ظاهرى آنان حجاب چشم قلب آنها گردیده است ، بر خلاف حقیقت بینان که بازوى خلاقیت حق را در کل نظام به خوبى مى بینند و به این مرحله رسیده اند که باید تمام توجه را به علةالعلل دایره ى وجود ، منعطف کرد . این مرتبه ، همان انقطاع محض است که حضرت فرمود حضرت سجاد علیه السلام در این دعا از آن یاد کرده و مى فرماید : «اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکلى علیک.»؛ یعنى با همه ى وجود و جمیع قواى خود ، تو را مى خوانم ؛ چشم من جز تو را نمى بیند و گوشم جز نداى تو را نمى شنود و قلبم غیر تو را به خاطر نمى آورد و عقلم غیر برهان رب را نمى شناسد . از این رو ، توجه به غیر را توجه به عجز محض و فقر و خالص دیده و چنین نظرى را بى خردى و گمراهى برمى شمارد ، زیرا مبدأیت مطلق هستى را رها کردن و دست به سوى تهى از همه چیز دراز کردن ، کارى است که حکایت از نادانى علمى و عقلى و کوتاهى شناخت و شعور است و لذا همت هر انسان مخلص و خالص ، چشم دل بر باب رحمت حضرت حق دوخته است . از این رو ، امیرمؤمنان – سلام الله علیه – در مناجات شعبانیه به درگاه رب العزه عرضه مى دارد : خدایا ، بریدن و گسستن کامل و به تمام معنا از ماسوا و پیوستن به خود را به من ارزانى دار : «هب لى کمال الانقطاع الیک.»
در واقع ، این دسته از بندگان مخلص به حبل المتین قابل اعتمادى دست زده اند و بر عکس ، بى خبران و غافلان به سست ترین وسیله تکیه زده اند ؛ چنان که خداوند متعال مى فرماید :
(الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و ان أوهن البیوت لبیت العنکبوت)؛
کسانى که غیرخدا را به دوستى و سرپرستى برگرفته اند ، خانه اى همانند عنکبوت برگزیده اند و روشن است که سست ترین خانه ، خانه ى عنکبوت است .
اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکى علیک ، و صرفت وجهى عمن یحتاج الى رفدک ، و قلبت مسألتى عمن لم یستغن عن فضلک ، و رأیت أن طلب المحتاج الى المحتاج سفه من رأیه و ضلة من عقله ؛
خدایا ، من بدون هیچ پیرایه و خالى از هر گونه شائبه ، مخلصانه و با تمام وجودم به درگاه تو پیوسته ام و از هر کس به تو محتاج است روى گردانیده ام و درخواست خود را هرگز متوجه کسانى که خود به احسان تو نیاز دارند ، ننموده ام ؛ زیرا دانستم نیاز را از نیازمندان خواستن ، سفاهت عقل و گمراهى خرد است.
مراحل و درجات ایمان
1. اولین درجه ى ایمان ، شهادت به وحدانیت خدا و رسالت محمد مصطفى صلى الله علیه و آله و ولایت و امامت على مرتضى علیه السلام است که بیشترینه ى مردم این مسائل را باور دارند و داراى عقد قلبى و اعتقاد به آنها هستند . اگر چه در کارها و روش ها ، خالى از دغدغه هاى گناهان نیستند ؛ چنان که قرآن کریم مى فرماید : (خلطوا عملا صالحا و آخر سیئا ؛ اعمال شایسته و زشت را با هم درآمیخته اند.)
2. دومین مرتبه ى ایمان ، عدالت در افعال و اعمال است که در این مقام ، تمام همت انسان آن است که به گناهى مرتکب نشود و اعمال را صحیح به جا آورد و از منهیات دورى و خوددارى کنند .
3. مرتبه ى سوم ایمان ، به جا آوردن بسیارى از مستحبات و ترک مکروهات است که اداى این وظایف الهى ، از آن چنان آثارى برخوردار است که عشق به عبادت و طاعت را در پى خواهد داشت . نگارنده از استادى بسیار برجسته و ماهر شنیدم که هر کس نمازهاى مستحبى روزانه (نوافل یومیه) را بخواند ، در وجود خود احساس جذبه اى مى کند و مى یابد که او را به سوى عالم دیگرى مى کشند . به دست آوردن این توفیق سهم عظیمى از کرامت ها و عنایات الهى است که خداوند متعال نصیب بعضى از بندگان خود فرموده است و از جالب ترین آثار این کرامت ، آن است که موجب علاقه ى شدیدتر به عبادت و محبت فوق العاده تر به حضرت حق مى گردد .
4. بالاخره چهارمین مرتبه ى ایمان ، ترک مباحات است .
معناى انقطاع الى الله و آثار مترتب بر آن
این مراتب مترتب بر یکدیگر و یکى پس از دیگرى است و در اثر ارتقاى انسان به اوج این مراحل ، بدان جا مى رسد که مى یابد وجود حضرت حق نسبت به دایره ى هستى ، بسان نقطه اى از پرگار است که دایره را پى ریزى مى کند و قوام بخش دایره ى هستى است و بدون آن نقطه ، هستى بى معنا مى باشد و گردش سریع دورانى پرگار او را خیره نمى کند ، زیرا مى داند که آن چه هست ، قایم به نقطه ى ثابت است ؛ بر عکس ، عده اى استقلال را در حرکت پرگار و نقش دایره دیده و از نقطه غافل مانده اند . اینان جاهلانى هستند که چشم ظاهرى آنان حجاب چشم قلب آنها گردیده است ، بر خلاف حقیقت بینان که بازوى خلاقیت حق را در کل نظام به خوبى مى بینند و به این مرحله رسیده اند که باید تمام توجه را به علةالعلل دایره ى وجود ، منعطف کرد . این مرتبه ، همان انقطاع محض است که حضرت فرمود حضرت سجاد علیه السلام در این دعا از آن یاد کرده و مى فرماید : «اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکلى علیک.»؛ یعنى با همه ى وجود و جمیع قواى خود ، تو را مى خوانم ؛ چشم من جز تو را نمى بیند و گوشم جز نداى تو را نمى شنود و قلبم غیر تو را به خاطر نمى آورد و عقلم غیر برهان رب را نمى شناسد . از این رو ، توجه به غیر را توجه به عجز محض و فقر و خالص دیده و چنین نظرى را بى خردى و گمراهى برمى شمارد ، زیرا مبدأیت مطلق هستى را رها کردن و دست به سوى تهى از همه چیز دراز کردن ، کارى است که حکایت از نادانى علمى و عقلى و کوتاهى شناخت و شعور است و لذا همت هر انسان مخلص و خالص ، چشم دل بر باب رحمت حضرت حق دوخته است . از این رو ، امیرمؤمنان – سلام الله علیه – در مناجات شعبانیه به درگاه رب العزه عرضه مى دارد : خدایا ، بریدن و گسستن کامل و به تمام معنا از ماسوا و پیوستن به خود را به من ارزانى دار : «هب لى کمال الانقطاع الیک.»
در واقع ، این دسته از بندگان مخلص به حبل المتین قابل اعتمادى دست زده اند و بر عکس ، بى خبران و غافلان به سست ترین وسیله تکیه زده اند ؛ چنان که خداوند متعال مى فرماید :
(الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و ان أوهن البیوت لبیت العنکبوت)؛
کسانى که غیرخدا را به دوستى و سرپرستى برگرفته اند ، خانه اى همانند عنکبوت برگزیده اند و روشن است که سست ترین خانه ، خانه ى عنکبوت است .
اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکى علیک ، و صرفت وجهى عمن یحتاج الى رفدک ، و قلبت مسألتى عمن لم یستغن عن فضلک ، و رأیت أن طلب المحتاج الى المحتاج سفه من رأیه و ضلة من عقله ؛
خدایا ، من بدون هیچ پیرایه و خالى از هر گونه شائبه ، مخلصانه و با تمام وجودم به درگاه تو پیوسته ام و از هر کس به تو محتاج است روى گردانیده ام و درخواست خود را هرگز متوجه کسانى که خود به احسان تو نیاز دارند ، ننموده ام ؛ زیرا دانستم نیاز را از نیازمندان خواستن ، سفاهت عقل و گمراهى خرد است.
مراحل و درجات ایمان
1. اولین درجه ى ایمان ، شهادت به وحدانیت خدا و رسالت محمد مصطفى صلى الله علیه و آله و ولایت و امامت على مرتضى علیه السلام است که بیشترینه ى مردم این مسائل را باور دارند و داراى عقد قلبى و اعتقاد به آنها هستند . اگر چه در کارها و روش ها ، خالى از دغدغه هاى گناهان نیستند ؛ چنان که قرآن کریم مى فرماید : (خلطوا عملا صالحا و آخر سیئا ؛ اعمال شایسته و زشت را با هم درآمیخته اند.)
2. دومین مرتبه ى ایمان ، عدالت در افعال و اعمال است که در این مقام ، تمام همت انسان آن است که به گناهى مرتکب نشود و اعمال را صحیح به جا آورد و از منهیات دورى و خوددارى کنند .
3. مرتبه ى سوم ایمان ، به جا آوردن بسیارى از مستحبات و ترک مکروهات است که اداى این وظایف الهى ، از آن چنان آثارى برخوردار است که عشق به عبادت و طاعت را در پى خواهد داشت . نگارنده از استادى بسیار برجسته و ماهر شنیدم که هر کس نمازهاى مستحبى روزانه (نوافل یومیه) را بخواند ، در وجود خود احساس جذبه اى مى کند و مى یابد که او را به سوى عالم دیگرى مى کشند . به دست آوردن این توفیق سهم عظیمى از کرامت ها و عنایات الهى است که خداوند متعال نصیب بعضى از بندگان خود فرموده است و از جالب ترین آثار این کرامت ، آن است که موجب علاقه ى شدیدتر به عبادت و محبت فوق العاده تر به حضرت حق مى گردد .
4. بالاخره چهارمین مرتبه ى ایمان ، ترک مباحات است .
معناى انقطاع الى الله و آثار مترتب بر آن
این مراتب مترتب بر یکدیگر و یکى پس از دیگرى است و در اثر ارتقاى انسان به اوج این مراحل ، بدان جا مى رسد که مى یابد وجود حضرت حق نسبت به دایره ى هستى ، بسان نقطه اى از پرگار است که دایره را پى ریزى مى کند و قوام بخش دایره ى هستى است و بدون آن نقطه ، هستى بى معنا مى باشد و گردش سریع دورانى پرگار او را خیره نمى کند ، زیرا مى داند که آن چه هست ، قایم به نقطه ى ثابت است ؛ بر عکس ، عده اى استقلال را در حرکت پرگار و نقش دایره دیده و از نقطه غافل مانده اند . اینان جاهلانى هستند که چشم ظاهرى آنان حجاب چشم قلب آنها گردیده است ، بر خلاف حقیقت بینان که بازوى خلاقیت حق را در کل نظام به خوبى مى بینند و به این مرحله رسیده اند که باید تمام توجه را به علةالعلل دایره ى وجود ، منعطف کرد . این مرتبه ، همان انقطاع محض است که حضرت فرمود حضرت سجاد علیه السلام در این دعا از آن یاد کرده و مى فرماید : «اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکلى علیک.»؛ یعنى با همه ى وجود و جمیع قواى خود ، تو را مى خوانم ؛ چشم من جز تو را نمى بیند و گوشم جز نداى تو را نمى شنود و قلبم غیر تو را به خاطر نمى آورد و عقلم غیر برهان رب را نمى شناسد . از این رو ، توجه به غیر را توجه به عجز محض و فقر و خالص دیده و چنین نظرى را بى خردى و گمراهى برمى شمارد ، زیرا مبدأیت مطلق هستى را رها کردن و دست به سوى تهى از همه چیز دراز کردن ، کارى است که حکایت از نادانى علمى و عقلى و کوتاهى شناخت و شعور است و لذا همت هر انسان مخلص و خالص ، چشم دل بر باب رحمت حضرت حق دوخته است . از این رو ، امیرمؤمنان – سلام الله علیه – در مناجات شعبانیه به درگاه رب العزه عرضه مى دارد : خدایا ، بریدن و گسستن کامل و به تمام معنا از ماسوا و پیوستن به خود را به من ارزانى دار : «هب لى کمال الانقطاع الیک.»
در واقع ، این دسته از بندگان مخلص به حبل المتین قابل اعتمادى دست زده اند و بر عکس ، بى خبران و غافلان به سست ترین وسیله تکیه زده اند ؛ چنان که خداوند متعال مى فرماید :
(الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و ان أوهن البیوت لبیت العنکبوت)؛
کسانى که غیرخدا را به دوستى و سرپرستى برگرفته اند ، خانه اى همانند عنکبوت برگزیده اند و روشن است که سست ترین خانه ، خانه ى عنکبوت است .
اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکى علیک ، و صرفت وجهى عمن یحتاج الى رفدک ، و قلبت مسألتى عمن لم یستغن عن فضلک ، و رأیت أن طلب المحتاج الى المحتاج سفه من رأیه و ضلة من عقله ؛
خدایا ، من بدون هیچ پیرایه و خالى از هر گونه شائبه ، مخلصانه و با تمام وجودم به درگاه تو پیوسته ام و از هر کس به تو محتاج است روى گردانیده ام و درخواست خود را هرگز متوجه کسانى که خود به احسان تو نیاز دارند ، ننموده ام ؛ زیرا دانستم نیاز را از نیازمندان خواستن ، سفاهت عقل و گمراهى خرد است.
مراحل و درجات ایمان
1. اولین درجه ى ایمان ، شهادت به وحدانیت خدا و رسالت محمد مصطفى صلى الله علیه و آله و ولایت و امامت على مرتضى علیه السلام است که بیشترینه ى مردم این مسائل را باور دارند و داراى عقد قلبى و اعتقاد به آنها هستند . اگر چه در کارها و روش ها ، خالى از دغدغه هاى گناهان نیستند ؛ چنان که قرآن کریم مى فرماید : (خلطوا عملا صالحا و آخر سیئا ؛ اعمال شایسته و زشت را با هم درآمیخته اند.)
2. دومین مرتبه ى ایمان ، عدالت در افعال و اعمال است که در این مقام ، تمام همت انسان آن است که به گناهى مرتکب نشود و اعمال را صحیح به جا آورد و از منهیات دورى و خوددارى کنند .
3. مرتبه ى سوم ایمان ، به جا آوردن بسیارى از مستحبات و ترک مکروهات است که اداى این وظایف الهى ، از آن چنان آثارى برخوردار است که عشق به عبادت و طاعت را در پى خواهد داشت . نگارنده از استادى بسیار برجسته و ماهر شنیدم که هر کس نمازهاى مستحبى روزانه (نوافل یومیه) را بخواند ، در وجود خود احساس جذبه اى مى کند و مى یابد که او را به سوى عالم دیگرى مى کشند . به دست آوردن این توفیق سهم عظیمى از کرامت ها و عنایات الهى است که خداوند متعال نصیب بعضى از بندگان خود فرموده است و از جالب ترین آثار این کرامت ، آن است که موجب علاقه ى شدیدتر به عبادت و محبت فوق العاده تر به حضرت حق مى گردد .
4. بالاخره چهارمین مرتبه ى ایمان ، ترک مباحات است .
معناى انقطاع الى الله و آثار مترتب بر آن
این مراتب مترتب بر یکدیگر و یکى پس از دیگرى است و در اثر ارتقاى انسان به اوج این مراحل ، بدان جا مى رسد که مى یابد وجود حضرت حق نسبت به دایره ى هستى ، بسان نقطه اى از پرگار است که دایره را پى ریزى مى کند و قوام بخش دایره ى هستى است و بدون آن نقطه ، هستى بى معنا مى باشد و گردش سریع دورانى پرگار او را خیره نمى کند ، زیرا مى داند که آن چه هست ، قایم به نقطه ى ثابت است ؛ بر عکس ، عده اى استقلال را در حرکت پرگار و نقش دایره دیده و از نقطه غافل مانده اند . اینان جاهلانى هستند که چشم ظاهرى آنان حجاب چشم قلب آنها گردیده است ، بر خلاف حقیقت بینان که بازوى خلاقیت حق را در کل نظام به خوبى مى بینند و به این مرحله رسیده اند که باید تمام توجه را به علةالعلل دایره ى وجود ، منعطف کرد . این مرتبه ، همان انقطاع محض است که حضرت فرمود حضرت سجاد علیه السلام در این دعا از آن یاد کرده و مى فرماید : «اللهم انى أخلصت بانقطاعى الیک ، و أقبلت بکلى علیک.»؛ یعنى با همه ى وجود و جمیع قواى خود ، تو را مى خوانم ؛ چشم من جز تو را نمى بیند و گوشم جز نداى تو را نمى شنود و قلبم غیر تو را به خاطر نمى آورد و عقلم غیر برهان رب را نمى شناسد . از این رو ، توجه به غیر را توجه به عجز محض و فقر و خالص دیده و چنین نظرى را بى خردى و گمراهى برمى شمارد ، زیرا مبدأیت مطلق هستى را رها کردن و دست به سوى تهى از همه چیز دراز کردن ، کارى است که حکایت از نادانى علمى و عقلى و کوتاهى شناخت و شعور است و لذا همت هر انسان مخلص و خالص ، چشم دل بر باب رحمت حضرت حق دوخته است . از این رو ، امیرمؤمنان – سلام الله علیه – در مناجات شعبانیه به درگاه رب العزه عرضه مى دارد : خدایا ، بریدن و گسستن کامل و به تمام معنا از ماسوا و پیوستن به خود را به من ارزانى دار : «هب لى کمال الانقطاع الیک.»
در واقع ، این دسته از بندگان مخلص به حبل المتین قابل اعتمادى دست زده اند و بر عکس ، بى خبران و غافلان به سست ترین وسیله تکیه زده اند ؛ چنان که خداوند متعال مى فرماید :
(الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و ان أوهن البیوت لبیت العنکبوت)؛
کسانى که غیرخدا را به دوستى و سرپرستى برگرفته اند ، خانه اى همانند عنکبوت برگزیده اند و روشن است که سست ترین خانه ، خانه ى عنکبوت است .
فکم قد رأیت – یا الهى – من أناس طلبوا العز بغیرک فذلوا ، و راموا الثروة من سواک فافتقروا ، و حاولوا الارتفاع فاتضعوا ، فصح بمعاینة أمثالهم حازم وفقه اعتباره ، و أرشده الى طریق صوابه اختیاره . فأنت یا مولاى دون کل مسؤول موضع مسألتى ، و دون کل مطلوب الیه ولى حاجتى ؛
خدایا ، چه بسیار کسانى از مردم که توهم جلب عزت از غیر خدا ، موجب خوارى آنان شد و ثروت را از آنان خواسته و فقیر شدند و مقام از غیر تو طلبیدند و کوچک شدند و همین تجربه براى فرزانگان کافى است که توفیق یافته و عبرت گیرند و به سوى راه درست رهنمون گردند ؛ پس تو تنها خدا و مولاى من هستى آن گاه که درخواست مى کنم ، نه هر سؤال شده اى و تو روا کننده ى خواسته هاى من هتسى ، نه هر کس که از او طلب شود .
آثار تکیه بر قدرت الهى و غیر الهى
سقف زندگى استعدادهاى خام پیوسته بر دیواره هاى بى اساس هم چون خواب و خیال پى ریزى شده است که گذشته از کوتاهى و محدودیت تنگ و باریک ، سخت سست و در معرض ریزش و اوهام و خیالاتى خالى از هر گونه ثبات و دوام است و هرگز نمى تواند بنایى محکم براى رشد انسانیت باشد و آسایش و آسودگى خاطر او را فراهم کند .
صحیفه ى تاریخ گواه عظیمى بر این حقیقت است که تکیه بر قدرت و شوکت غیر خدا ، چه شکست ها و محرومیت هاى عبرت آمیزى را در پى داشته است . «برمکیان» در عهد «عباسیان» به عزتى آرمانى و رویایى رسیدند که سابقه ى تاریخى بى نظیرى دارد ، طولى نکشید که امواج سهمگین حوادث ناگوار و مقدرات حیرت آور و وحشتناک دودمان آنان را آن چنان در هم پیچید که مایه ى عبرت و حیرت تاریخ شد . آرى ، نه روى آوردن دنیا ، امیدبخش است و نه از دست رفتنش حسرت زا ، که هر دو به سرعت گذشتنى است .
نصیحتى کنمت ، یادگیر و در عمل آر
که این حدیث ، ز پیر طریقتم یاد است :
مجو درستى عهد از جهان سست نهاد
که این عجوزه ، عروس هزار داماد است
غم جهان مخور و پند من مبر از یاد
که این لطیفه ى نغز ز رهروى یاد است
نشان مهر و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بیدل که جاى فریاد است
آیه ى کریمه ى (الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و ان أوهن الییوت لبیت العنکبوت ؛ کسانى که غیر خدا را به دوستى و سرپرستى برگرفته اند ، خانه اى همانند عنکبوت برگزیده اند و روشن است که سست ترین خانه ، خانه ى عنکبوت است.) بهترین گواه قرآنى بر این نکته است که زبان نهاد آفرینش و فریاد تجربه هاى تلخ تاریخ ، بهترین آگاهى بخش و الهام براى قلب هاى زنده است .
آرى ، مقدرات این جهان بر اساس خواست و نیات ما پى ریزى نشده است ، تا هر چه را قصد کردیم ، تحقق یابد ، بلکه بر نظام على و معلولى حکیمانه استوار است . بدین ترتیب ، اگر چه ممکن است سرکشان به قیمت تمام جان و مال خود ، براى دست یابى به هوس هاى فتنه انگیز حرکت کنند و چند روزى بر اریکه ى قدرت بنشینند و سوار بر امواج آن به تاخت و تاز بپردازند ، ولى خود مى دانند که حوادث شکننده یکى پس از دیگرى در راه است و تمام هستى آنان را تهدید مى کند ، بلکه آن چه حاصل مى شود با تمام زودگذرى و آکنده از حوادث تلخ ، نه آن است که آنان مى خواهند . فرعون ، حضرت موسى علیه السلام را بر روى رود نیل دیده و او را به قصد فرزندى برگرفت ، همان موسایى که به خاطر نابودى او هزاران کودک «بنى اسرائیل» را مى کشند ، اما عاقبت در دامان فرعون و به دست او رشد کرده و سرانجام هم دودمان او را برانداخت : (فالتقطه آل فرعون لیکون لهم عدوا و حزنا ؛ خاندان فرعون ، موسى را از آب برگرفتند ، ولى سرانجام او دشمن و مایه ى اندوه آنان گردید.)
به همین دلیل امام معصوم علیه السلام در این فراز از عده اى یاد مى کند که نیتشان رفعت و منزلت است ، ولى نتیجه فعالیتشان تهى شدن و بیچارگى است و آن کس که داراى عقل خالص و کامل است با بررسى جریان هاى طبیعى جهان به خوبى به این حکمت محض مى رسد که باید روى به آن جا گذارد که همیشه نتیجه در آن جا مثبت است . از این رو ، در ادامه فرمود : عوامل عبرت انگیز چنین انسانى را هدایت مى کند و با مشاهده ى آن عوامل ، به این حقیقت اذعان مى کند که : «أنت ولى حاجتى» . یعنى روا کننده ى حاجات فقط تو هستى ؛ بدان معنا که علةالعلل همه ى علت ها و عوامل ظاهرى و باطنى ، تو هستى و تویى که به آتش ، حرارت و به باران ، لطافت و به طبیعت ، طراوت و به زیبایى ها ، ظرافت مى بخشى .
فکم قد رأیت – یا الهى – من أناس طلبوا العز بغیرک فذلوا ، و راموا الثروة من سواک فافتقروا ، و حاولوا الارتفاع فاتضعوا ، فصح بمعاینة أمثالهم حازم وفقه اعتباره ، و أرشده الى طریق صوابه اختیاره . فأنت یا مولاى دون کل مسؤول موضع مسألتى ، و دون کل مطلوب الیه ولى حاجتى ؛
خدایا ، چه بسیار کسانى از مردم که توهم جلب عزت از غیر خدا ، موجب خوارى آنان شد و ثروت را از آنان خواسته و فقیر شدند و مقام از غیر تو طلبیدند و کوچک شدند و همین تجربه براى فرزانگان کافى است که توفیق یافته و عبرت گیرند و به سوى راه درست رهنمون گردند ؛ پس تو تنها خدا و مولاى من هستى آن گاه که درخواست مى کنم ، نه هر سؤال شده اى و تو روا کننده ى خواسته هاى من هتسى ، نه هر کس که از او طلب شود .
آثار تکیه بر قدرت الهى و غیر الهى
سقف زندگى استعدادهاى خام پیوسته بر دیواره هاى بى اساس هم چون خواب و خیال پى ریزى شده است که گذشته از کوتاهى و محدودیت تنگ و باریک ، سخت سست و در معرض ریزش و اوهام و خیالاتى خالى از هر گونه ثبات و دوام است و هرگز نمى تواند بنایى محکم براى رشد انسانیت باشد و آسایش و آسودگى خاطر او را فراهم کند .
صحیفه ى تاریخ گواه عظیمى بر این حقیقت است که تکیه بر قدرت و شوکت غیر خدا ، چه شکست ها و محرومیت هاى عبرت آمیزى را در پى داشته است . «برمکیان» در عهد «عباسیان» به عزتى آرمانى و رویایى رسیدند که سابقه ى تاریخى بى نظیرى دارد ، طولى نکشید که امواج سهمگین حوادث ناگوار و مقدرات حیرت آور و وحشتناک دودمان آنان را آن چنان در هم پیچید که مایه ى عبرت و حیرت تاریخ شد . آرى ، نه روى آوردن دنیا ، امیدبخش است و نه از دست رفتنش حسرت زا ، که هر دو به سرعت گذشتنى است .
نصیحتى کنمت ، یادگیر و در عمل آر
که این حدیث ، ز پیر طریقتم یاد است :
مجو درستى عهد از جهان سست نهاد
که این عجوزه ، عروس هزار داماد است
غم جهان مخور و پند من مبر از یاد
که این لطیفه ى نغز ز رهروى یاد است
نشان مهر و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بیدل که جاى فریاد است
آیه ى کریمه ى (الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و ان أوهن الییوت لبیت العنکبوت ؛ کسانى که غیر خدا را به دوستى و سرپرستى برگرفته اند ، خانه اى همانند عنکبوت برگزیده اند و روشن است که سست ترین خانه ، خانه ى عنکبوت است.) بهترین گواه قرآنى بر این نکته است که زبان نهاد آفرینش و فریاد تجربه هاى تلخ تاریخ ، بهترین آگاهى بخش و الهام براى قلب هاى زنده است .
آرى ، مقدرات این جهان بر اساس خواست و نیات ما پى ریزى نشده است ، تا هر چه را قصد کردیم ، تحقق یابد ، بلکه بر نظام على و معلولى حکیمانه استوار است . بدین ترتیب ، اگر چه ممکن است سرکشان به قیمت تمام جان و مال خود ، براى دست یابى به هوس هاى فتنه انگیز حرکت کنند و چند روزى بر اریکه ى قدرت بنشینند و سوار بر امواج آن به تاخت و تاز بپردازند ، ولى خود مى دانند که حوادث شکننده یکى پس از دیگرى در راه است و تمام هستى آنان را تهدید مى کند ، بلکه آن چه حاصل مى شود با تمام زودگذرى و آکنده از حوادث تلخ ، نه آن است که آنان مى خواهند . فرعون ، حضرت موسى علیه السلام را بر روى رود نیل دیده و او را به قصد فرزندى برگرفت ، همان موسایى که به خاطر نابودى او هزاران کودک «بنى اسرائیل» را مى کشند ، اما عاقبت در دامان فرعون و به دست او رشد کرده و سرانجام هم دودمان او را برانداخت : (فالتقطه آل فرعون لیکون لهم عدوا و حزنا ؛ خاندان فرعون ، موسى را از آب برگرفتند ، ولى سرانجام او دشمن و مایه ى اندوه آنان گردید.)
به همین دلیل امام معصوم علیه السلام در این فراز از عده اى یاد مى کند که نیتشان رفعت و منزلت است ، ولى نتیجه فعالیتشان تهى شدن و بیچارگى است و آن کس که داراى عقل خالص و کامل است با بررسى جریان هاى طبیعى جهان به خوبى به این حکمت محض مى رسد که باید روى به آن جا گذارد که همیشه نتیجه در آن جا مثبت است . از این رو ، در ادامه فرمود : عوامل عبرت انگیز چنین انسانى را هدایت مى کند و با مشاهده ى آن عوامل ، به این حقیقت اذعان مى کند که : «أنت ولى حاجتى» . یعنى روا کننده ى حاجات فقط تو هستى ؛ بدان معنا که علةالعلل همه ى علت ها و عوامل ظاهرى و باطنى ، تو هستى و تویى که به آتش ، حرارت و به باران ، لطافت و به طبیعت ، طراوت و به زیبایى ها ، ظرافت مى بخشى .
فکم قد رأیت – یا الهى – من أناس طلبوا العز بغیرک فذلوا ، و راموا الثروة من سواک فافتقروا ، و حاولوا الارتفاع فاتضعوا ، فصح بمعاینة أمثالهم حازم وفقه اعتباره ، و أرشده الى طریق صوابه اختیاره . فأنت یا مولاى دون کل مسؤول موضع مسألتى ، و دون کل مطلوب الیه ولى حاجتى ؛
خدایا ، چه بسیار کسانى از مردم که توهم جلب عزت از غیر خدا ، موجب خوارى آنان شد و ثروت را از آنان خواسته و فقیر شدند و مقام از غیر تو طلبیدند و کوچک شدند و همین تجربه براى فرزانگان کافى است که توفیق یافته و عبرت گیرند و به سوى راه درست رهنمون گردند ؛ پس تو تنها خدا و مولاى من هستى آن گاه که درخواست مى کنم ، نه هر سؤال شده اى و تو روا کننده ى خواسته هاى من هتسى ، نه هر کس که از او طلب شود .
آثار تکیه بر قدرت الهى و غیر الهى
سقف زندگى استعدادهاى خام پیوسته بر دیواره هاى بى اساس هم چون خواب و خیال پى ریزى شده است که گذشته از کوتاهى و محدودیت تنگ و باریک ، سخت سست و در معرض ریزش و اوهام و خیالاتى خالى از هر گونه ثبات و دوام است و هرگز نمى تواند بنایى محکم براى رشد انسانیت باشد و آسایش و آسودگى خاطر او را فراهم کند .
صحیفه ى تاریخ گواه عظیمى بر این حقیقت است که تکیه بر قدرت و شوکت غیر خدا ، چه شکست ها و محرومیت هاى عبرت آمیزى را در پى داشته است . «برمکیان» در عهد «عباسیان» به عزتى آرمانى و رویایى رسیدند که سابقه ى تاریخى بى نظیرى دارد ، طولى نکشید که امواج سهمگین حوادث ناگوار و مقدرات حیرت آور و وحشتناک دودمان آنان را آن چنان در هم پیچید که مایه ى عبرت و حیرت تاریخ شد . آرى ، نه روى آوردن دنیا ، امیدبخش است و نه از دست رفتنش حسرت زا ، که هر دو به سرعت گذشتنى است .
نصیحتى کنمت ، یادگیر و در عمل آر
که این حدیث ، ز پیر طریقتم یاد است :
مجو درستى عهد از جهان سست نهاد
که این عجوزه ، عروس هزار داماد است
غم جهان مخور و پند من مبر از یاد
که این لطیفه ى نغز ز رهروى یاد است
نشان مهر و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بیدل که جاى فریاد است
آیه ى کریمه ى (الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا و ان أوهن الییوت لبیت العنکبوت ؛ کسانى که غیر خدا را به دوستى و سرپرستى برگرفته اند ، خانه اى همانند عنکبوت برگزیده اند و روشن است که سست ترین خانه ، خانه ى عنکبوت است.) بهترین گواه قرآنى بر این نکته است که زبان نهاد آفرینش و فریاد تجربه هاى تلخ تاریخ ، بهترین آگاهى بخش و الهام براى قلب هاى زنده است .
آرى ، مقدرات این جهان بر اساس خواست و نیات ما پى ریزى نشده است ، تا هر چه را قصد کردیم ، تحقق یابد ، بلکه بر نظام على و معلولى حکیمانه استوار است . بدین ترتیب ، اگر چه ممکن است سرکشان به قیمت تمام جان و مال خود ، براى دست یابى به هوس هاى فتنه انگیز حرکت کنند و چند روزى بر اریکه ى قدرت بنشینند و سوار بر امواج آن به تاخت و تاز بپردازند ، ولى خود مى دانند که حوادث شکننده یکى پس از دیگرى در راه است و تمام هستى آنان را تهدید مى کند ، بلکه آن چه حاصل مى شود با تمام زودگذرى و آکنده از حوادث تلخ ، نه آن است که آنان مى خواهند . فرعون ، حضرت موسى علیه السلام را بر روى رود نیل دیده و او را به قصد فرزندى برگرفت ، همان موسایى که به خاطر نابودى او هزاران کودک «بنى اسرائیل» را مى کشند ، اما عاقبت در دامان فرعون و به دست او رشد کرده و سرانجام هم دودمان او را برانداخت : (فالتقطه آل فرعون لیکون لهم عدوا و حزنا ؛ خاندان فرعون ، موسى را از آب برگرفتند ، ولى سرانجام او دشمن و مایه ى اندوه آنان گردید.)
به همین دلیل امام معصوم علیه السلام در این فراز از عده اى یاد مى کند که نیتشان رفعت و منزلت است ، ولى نتیجه فعالیتشان تهى شدن و بیچارگى است و آن کس که داراى عقل خالص و کامل است با بررسى جریان هاى طبیعى جهان به خوبى به این حکمت محض مى رسد که باید روى به آن جا گذارد که همیشه نتیجه در آن جا مثبت است . از این رو ، در ادامه فرمود : عوامل عبرت انگیز چنین انسانى را هدایت مى کند و با مشاهده ى آن عوامل ، به این حقیقت اذعان مى کند که : «أنت ولى حاجتى» . یعنى روا کننده ى حاجات فقط تو هستى ؛ بدان معنا که علةالعلل همه ى علت ها و عوامل ظاهرى و باطنى ، تو هستى و تویى که به آتش ، حرارت و به باران ، لطافت و به طبیعت ، طراوت و به زیبایى ها ، ظرافت مى بخشى .
أنت المخصوص قبل کل مدعو بدعوتى ، لا یشرکک أحد فى رجائى ، و لا یتفق أحد معک فى دعائى ، و لا ینظمه و ایاک ندائى ؛
فقط تو را قبل از هر کس مى خوانم و در امید من جز تو کس دیگرى مشارکت ندارد و در دعاى من به درگاه تو هیچ کس همراه نیست و نداى مرا غیر تو نمى شنود و آن را برآورده نمى نماید .
دو دیدگاه متفاوت به خود و جهان و رابطه و آثار آن دو
تصمیم گیرى هاى انسان در زندگى به طور مطلق ، مبنى بر فهم او از خود و جهان و رابطه ى او با جهان هستى است ، زیرا انسان پیوسته در طلب منافع شخصى از موقعیت هاى محیط خویش است و محیط اطراف خود را هر گونه که بشناسد ، خود را بر اساس آن توجیه مى کند و به تلاش متناسب با آن دست مى زند .
آن کس که جهان را در محدوده و سقف مادى محصور مى داند و منافع خود را فقط در کنش ها و واکنش هاى طبیعى این جهان جست و جو مى کند ، تصمیم هاى او وجهه ى خاص متناسب با نظام طبیعى و مادى جهان و ترکیب بدن او خواهد داشت و هرگز دورتر از نیازهاى بدنى چیزى نخواهد فهمید و تمامى خواسته هاى خود را از درون سقف این جهان طلب خواهد کرد و کمال مطلق خود را در فراهم آوردن مشتهیات شکم و شهوت خواهد دانست . چنین افرادى منطق گذشت و مخالفت با هوا و هوس را محکوم نموده و این گونه مسائل را به عوامل انحرافى حواله داده و از هر گونه تحریف و نادیده گرفتن وظایف ، خوددارى نمى کنند ؛ همانند جهان مادى گراى امروز که تمام همت خود را در فعالیت هاى طبیعى این عالم مصروف داشته همانند کرم ابریشم به دور خود مى تنند و به هر اندازه دستگاه هاى قدرت مند اطلاعاتى گسترش و تکنولوژى افزایش مى یابد ، سعى و تلاش جان کاه ترى را براى کسب و حفظ منافع خود در پیش مى گیرند .
در نقطه ى مقابل ، کسانى که جهان را پدیده اى الهى و ظاهر آن را نمودارى از باطن عالم دانسته و ماده را منشأ حرکت و تکامل به سوى مراتب فوق هستى شناخته و تمامى حرکات و پیدایش پدیده ها را نمودار و رمزى از هستى مى دانند ، به طرف لنگرگاهى هدایت شده در حرکت اند و از نظام طبیعى این عالم به طور معقول در جهت رشد معنوى خود بهره بردارى نموده و متناسب با عالم پس از این جهان ، شکوفا شده و با عالم ابدیت هم سنخ مى گردند و از مزایاى این دنیا به صورت ابزارى استفاده کرده و همگى را در راستاى همین هدف هزینه مى کنند و خداى نامتناهى را هدایت گر خرد و کلان این جهان و جهان دیگر مى دانند ؛ چنان که خداوند سبحان مى فرماید :
(الذى أعطى کل شى ء خلقه ثم هدى) ؛
هم او که آفرینش مخصوص هر چیز را به آن عطا کرد ، سپس آن را هدایت نمود .
و بدین سان ، از غیر حضرت حق حاجت نمى طلبند و دل به غیر او نمى بندند و رشد را در دهن کجى به طبیعت و زنده نگاه داشتن نظام عقلانى و روحى و تمامى حرکات و سکون خود را با آرامش روحى ، هم آهنگ با حرکت طبیعى عالم و منطبق با دستور وحیانى آیین الهى تنظیم مى کنند .
لک – یا الهى – وحدانیة العدد ، و ملکة القدرة الصمد ، و فضیلة الحول و القوة ، و درجة العلو و الرفعة ؛
خدایا ، تو از وحدانیتى که عدد قایم به آن است برخوردارى و داراى قدرت ذاتى نامحدود و بى زوال مى باشى و فضیلت هر دگرگون سازى و نیرومندى و هر درجه از علو و رفعت ، فقط از آن تو است .
وحدت غیر عددى حضرت حق
«واحد عددى» به معناى یگانه اى است که در کنار آن فرد دومى نیز قابل تصور باشد ؛ چنان که وقتى خورشید را تصور مى کنیم ، تصور آن خورشید مانع از تصور خورشید دیگر و یا وجود فرد دومى در خارج نیست و ممکن است دو فرد از خورشید در خارج باشد ؛ یا وقتى آب را تصور مى کنیم ، تصور خاک یا تحقق خاک را در خارج محال نمى کند .
این گونه واحدها را «واحد عددى» مى گویند ، که بسیط نیستند و از این رو ، تصور فرد دوم نیز قابل تصور است .
ولى بسیط فرض دوم ندارد و ذهن ، نمى تواند دو بسیط را تصور کند ؛ همانند تصور «هستى مطلق» که فرض فرد دومى براى آن میسور نیست ، زیرا اگر غیر آن باشد نیستى است و اگر غیر آن نباشد همان اولى است . از این رو ، امیرمؤمنان علیه السلام یگانگى خداوند متعال را واحد غیرعددى برشمرده و مى فرماید : «واحد لا بعدد» این سخن به این معنا است که خداوند ، وجود بسیط محض و مطلق است و تصور فرد دوم براى وجود مطلق فرض ندارد و این طریق بهترین راه براى اثبات توحید و یگانگى حضرت حق است .
بنابراین ، معناى این جمله که امام سجاد علیه السلام در این فراز مى فرماید : «لک – یا الهى وحدانیة العدد.» با آن چه امیرمؤمنان علیه السلام فرموده ، منافات ندارد ، زیرا معناى این جمله ناظر به ساختار عدد و علت پدیدآورنده ى عدد است ؛ یعنى عدد به هر مقدار تکثر یابد و به هر مقام و مقدار که برسد ، همان واحدهایى است که تکرار شده است . بنابراین ، کثرت در عدد ، همان تکرار و تأکید واحد است و به واحد تکیه دارد و محتاج است و هرگز عددى که غیرتکرار واحد باشد ، نداریم و مراتب عدد حقیقى ، غیر از تکرار واحدها چیز دیگر نمى باشد . بر این پایه ، واحد ، روح کلى همه ى اعداد است ؛ به گونه اى که اگر واحد در کار نبود ، هیچ گاه از عدد خبر و اثرى در خارج نبود ؛ چنان که کثرت اعداد هیچ گاه موجب کثرت واحد نمى گردد ، هرچند فرموده ى امام سجاد علیه السلام باز تمثیلى براى بیان یگانگى حضرت حق که به صورت وحدت غیرعددى است ، مى باشد و مى دانیم که حضرت حق مثل و مشابه ندارد ، زیرا : (لیس کمثله شى ء) ولى مى توان گفت : بهترین مثالى که در این مورد مى توان آورد ، همین مثال است که امام سجاد علیه السلام به آن تمثل جسته اند .
رابطه ى خداوند و جهان هستى
در ادامه امام سجاد علیه السلام بر اساس بساطت محضه ى حضرت حق ، مى فرماید : «تو مالک و صاحب اختیار قدرتى هستى که تمامى موجودات جهان هستى به تو محتاج هستند و همگى روى به سوى تو دارند.» زیرا تمام ماسوى الله فیض و فعل و اثر آن هستى مطلق اند و روشن است که اثر و فیض بدون مؤثر هیچ گاه معنا ندارد و به تمام حقیقت قایم به مؤثر خود است .
تفاوت معناى «حول» و «قوة»
«حول» ، قدرتى است که مانع از ارتکاب کردارهاى زشت مى شود ، ولى «قوه» ، عامل مؤثر در کارهاى شایسته است . از این رو ، امام زین العابدین علیه السلام مى فرماید : «تو مالک هر حول و قوه هستى ؛ یعنى اگر کار زشتى را ترک گفته ایم و یا حسنه اى را به جاى آورده ایم ، همگى به حول و قوه اى است که تو عنایت کرده اى.»
در روایتى از امام باقر علیه السلام نیز به تفاوت معناى «حول» و «قوه» اشاره شده است ؛ آن جا که در بیان معناى «لا حول و لا قوة الا بالله.» مى فرماید :
لا حول لنا عن معصیة الله الا بعون الله ، و لا قوة لنا على طاعة الله الا بتوفیق الله – عزوجل - ؛
توان خوددارى از معصیت خدا را جز به یارى او نداریم و نیروى انجام طاعت خدا را جز به توفیق خداوند – عزوجل – نداریم .
پس تمام بلنداى عزت و درجات رفعت قایم به ذات حضرت ربوبى است .
و من سواک مرحوم فى عمره ، مغلوب على أمره ، مقهور على شأنه ، مختلف الحالات ، متنقل فى الصفات فتعالیت عن الأشباه و الأضداد ، و تکبرت عن الأمثال و الأنداد ، فسبحانک لا اله الا أنت ؛
تمامى آفریده هاى تو در طول عمرشان به ترحم تو نیاز دارند و در پدیده ها و امور زندگى شکست خورده و مغلوب اند و در رخدادها و حوادث زندگى و حالات و صفات ، مقهور دستگاه خلقت مى باشند و حالات و صفات آنان دگرگونى پذیرد و فقط تویى که هیچ گونه مشابه و ضدى ندارى و بزرگ تر از هر همسان و همتایى . پس از هر عیب و نقص منزهى و هیچ مؤثرى غیر تو در جهان نیست .
وحدت غیرعددى حضرت حق و ره آورد آن
امام زین العابدین علیه السلام در فراز قبل وحدانیت غیرعددى خداوند سبحان را تفسیر نموده و وحدت عدد را به عنوان مثال آورده و وحدت او را هم چون وحدت در عدد شمرد ، که کثرات مراتب اعداد در وحدت ذات واحد هیچ گونه اثرى ندارد ، بلکه همگى شئون و اطوار همان واحدند و هیچ چیز با پیدایش مراتب عدد به واحد اضافه نمى شود ، بلکه واحد همیشه واحد است . امام علیه السلام در این فراز مى فرماید : هرگز خداوند متعال به صفات و حالات مختلف ، متصف نمى شود ، بلکه او در بقا و در تمامى شئون خود نه از چیزى تأثیرپذیر است و نه مغلوب قوه قاهره اى مى شود ، بلکه همه چیز به حضرت حق – جل و علا – نیازمندند و باید نسیم رحمت و مدد الهى غیبى به طور مدام از خزاین غیب بر عموم موجودات بدمد تا آن که بر صحیفه ى هستى بنشینند ؛ به گونه اى که اگر این رحمت یک لحظه از آنها قطع شود ، هیچ نشانى از هیچ موجودى در خارج نخواهد بود .
آرى ، عالم اجسام و مادیات که پیوسته در حال تغییر و دگرگونى است ، هیچ جرم و جسمى در هیچ لحظه و آنى امان از حرکت و ناآرامى نیست . عالم حادث در هر آن بعد از آن و جهان لحظه به لحظه ایجاد مى شود و به هیچ وجه از آرامش برخوردار نیست ؛ بر خلاف حضرت حق که ثابت و غیرقابل تغییر و تغیر است و از ازل چنین بوده و هست و تا ابد چنین خواهد بود و مثل و شبیهى ندارد و به تعبیر قرآن کریم : (لیس کمثله شى ء) است . نیز با دید دیگر ، تمامى موجودات عالم ، ظهور تمام حقیقت حضرت حق بوده و حکایت از کمال و فضایل مبدأ هستى دارند و هیچ چیز توان و منش مستقل ندارد ، بلکه با تمام وجود به کمالات و صفات حضرت اله وابسته و در طور حقیقت خود محض ربط است ؛ چنان که در قرآن کریم مى فرماید : (کل شى ء هالک الا وجهه)؛ یعنى هر موجودى را در نظر بگیریم ، به حقیقت بى اسم و رسم و بى نام و نشان که هیچ کس خبر از ذات او ندارد ، وابسته است و همه ى عالم این چنین با ذات حق در ارتباطاند و هر کس ، هر چه دیده و یا شنیده و یا به طورى شناخته است ، تمام دیده ها و شنیده ها از اسما و صفات او حکایت مى کنند .
این وابستگى به گونه اى حاجت در اصل خلقت و هستى است نه در تعلقات و عوارض خارج از آن ؛ همانند حاجت مردم به یکدیگر ، زیرا نیاز مردم در افق عوارض نیازهاى جانبى است ، نه در اصل هستى و وجود ، ولى نیاز جهان به حضرت خداوند متعال در اصل وجود و هستى است و همه ى موجودات و مخلوقات به این صورت به او نیاز دارند و فقط او است که غنى بالذات است . از این رو ، سزاوار است که به بارگاه قدسش عرض کنیم : «فسبحانک لا اله الا أنت» ؛ یعنى تو از هر گونه صفات کاینات برى و به دور هستى و هیچ چیز به هیچ وجه شبیه و همانند تو نیست و به دیگر سخن : نظام ممکنات متقوم و وابسته به تو هستند و تنها تویى که قیوم هستى و جهان هستى فقط ربط و وابسته ى به تو است .
با توجه به نکته ى گذشته ، به این حقیقت مى رسیم که او یگانه اى است که مانند ندارد و جمله ى : «تکبرت عن الأمثال و الأنداد.» به همین معنا است که تو بزرگ تر از آنى هستى که مثل یا ضد را بتوان براى تو فرض کرد ، زیرا او قیوم است و غیر او هر چه هست عین ربط و متقوم به او مى باشد . گذشته از آن که در شرح همین فراز یادآور شدیم که او بى نهایت در بى نهایت است ؛ یعنى از هر جهت نامتناهى است و دو بى نهایت ، قابل فرض نیست ، زیرا هر یک ، دیگرى را محدود مى کند . بنابراین ، از راه «برهان خلف» مى فهمیم که او فقط یگانه هستى است .
و من سواک مرحوم فى عمره ، مغلوب على أمره ، مقهور على شأنه ، مختلف الحالات ، متنقل فى الصفات فتعالیت عن الأشباه و الأضداد ، و تکبرت عن الأمثال و الأنداد ، فسبحانک لا اله الا أنت ؛
تمامى آفریده هاى تو در طول عمرشان به ترحم تو نیاز دارند و در پدیده ها و امور زندگى شکست خورده و مغلوب اند و در رخدادها و حوادث زندگى و حالات و صفات ، مقهور دستگاه خلقت مى باشند و حالات و صفات آنان دگرگونى پذیرد و فقط تویى که هیچ گونه مشابه و ضدى ندارى و بزرگ تر از هر همسان و همتایى . پس از هر عیب و نقص منزهى و هیچ مؤثرى غیر تو در جهان نیست .
وحدت غیرعددى حضرت حق و ره آورد آن
امام زین العابدین علیه السلام در فراز قبل وحدانیت غیرعددى خداوند سبحان را تفسیر نموده و وحدت عدد را به عنوان مثال آورده و وحدت او را هم چون وحدت در عدد شمرد ، که کثرات مراتب اعداد در وحدت ذات واحد هیچ گونه اثرى ندارد ، بلکه همگى شئون و اطوار همان واحدند و هیچ چیز با پیدایش مراتب عدد به واحد اضافه نمى شود ، بلکه واحد همیشه واحد است . امام علیه السلام در این فراز مى فرماید : هرگز خداوند متعال به صفات و حالات مختلف ، متصف نمى شود ، بلکه او در بقا و در تمامى شئون خود نه از چیزى تأثیرپذیر است و نه مغلوب قوه قاهره اى مى شود ، بلکه همه چیز به حضرت حق – جل و علا – نیازمندند و باید نسیم رحمت و مدد الهى غیبى به طور مدام از خزاین غیب بر عموم موجودات بدمد تا آن که بر صحیفه ى هستى بنشینند ؛ به گونه اى که اگر این رحمت یک لحظه از آنها قطع شود ، هیچ نشانى از هیچ موجودى در خارج نخواهد بود .
آرى ، عالم اجسام و مادیات که پیوسته در حال تغییر و دگرگونى است ، هیچ جرم و جسمى در هیچ لحظه و آنى امان از حرکت و ناآرامى نیست . عالم حادث در هر آن بعد از آن و جهان لحظه به لحظه ایجاد مى شود و به هیچ وجه از آرامش برخوردار نیست ؛ بر خلاف حضرت حق که ثابت و غیرقابل تغییر و تغیر است و از ازل چنین بوده و هست و تا ابد چنین خواهد بود و مثل و شبیهى ندارد و به تعبیر قرآن کریم : (لیس کمثله شى ء) است . نیز با دید دیگر ، تمامى موجودات عالم ، ظهور تمام حقیقت حضرت حق بوده و حکایت از کمال و فضایل مبدأ هستى دارند و هیچ چیز توان و منش مستقل ندارد ، بلکه با تمام وجود به کمالات و صفات حضرت اله وابسته و در طور حقیقت خود محض ربط است ؛ چنان که در قرآن کریم مى فرماید : (کل شى ء هالک الا وجهه)؛ یعنى هر موجودى را در نظر بگیریم ، به حقیقت بى اسم و رسم و بى نام و نشان که هیچ کس خبر از ذات او ندارد ، وابسته است و همه ى عالم این چنین با ذات حق در ارتباطاند و هر کس ، هر چه دیده و یا شنیده و یا به طورى شناخته است ، تمام دیده ها و شنیده ها از اسما و صفات او حکایت مى کنند .
این وابستگى به گونه اى حاجت در اصل خلقت و هستى است نه در تعلقات و عوارض خارج از آن ؛ همانند حاجت مردم به یکدیگر ، زیرا نیاز مردم در افق عوارض نیازهاى جانبى است ، نه در اصل هستى و وجود ، ولى نیاز جهان به حضرت خداوند متعال در اصل وجود و هستى است و همه ى موجودات و مخلوقات به این صورت به او نیاز دارند و فقط او است که غنى بالذات است . از این رو ، سزاوار است که به بارگاه قدسش عرض کنیم : «فسبحانک لا اله الا أنت» ؛ یعنى تو از هر گونه صفات کاینات برى و به دور هستى و هیچ چیز به هیچ وجه شبیه و همانند تو نیست و به دیگر سخن : نظام ممکنات متقوم و وابسته به تو هستند و تنها تویى که قیوم هستى و جهان هستى فقط ربط و وابسته ى به تو است .
با توجه به نکته ى گذشته ، به این حقیقت مى رسیم که او یگانه اى است که مانند ندارد و جمله ى : «تکبرت عن الأمثال و الأنداد.» به همین معنا است که تو بزرگ تر از آنى هستى که مثل یا ضد را بتوان براى تو فرض کرد ، زیرا او قیوم است و غیر او هر چه هست عین ربط و متقوم به او مى باشد . گذشته از آن که در شرح همین فراز یادآور شدیم که او بى نهایت در بى نهایت است ؛ یعنى از هر جهت نامتناهى است و دو بى نهایت ، قابل فرض نیست ، زیرا هر یک ، دیگرى را محدود مى کند . بنابراین ، از راه «برهان خلف» مى فهمیم که او فقط یگانه هستى است .
منبع:پایگاه تخصصی صحیفه سجادیه
خداوند متعال در قرآن کریم میفرماید:
وسخرنالکم ما فی السموات و الارض: ما آسمانها و زمین را به تسخیر اراده ی شما در اوردیم.
این حرف من و شما نیست!گفته پروردگار آفریننده ی من و شما و هر چه در کائنات است میباشد،پس بدانیم که وقتی خداوند پیروزی را برای ما مقدر کرده سختیها و مشکلات و آنچه را که ما نامش را شکست مینامیم راهیست برای رسیدن به وعده ی خداوندی.
منبع:اراده
ممکن است شما روزی در حال گذر از مسیری باشید. در حال راه رفتن هستید که به دیواری می‌رسید که راه را بسته است است. چه میکنید؟ راه دیگری را انتخاب میکنید؟ باز می‌گردید؟ دنبال در می‌گردید؟
اگر آن دیوار در نداشت چه میکنید؟
زندگی مانند سفریست که همه ما آن را می‌گذرانیم. هر کس راهی را انتخاب میکند و در هر راهی موانعی مانند دیوار وجود دارد. بعضی مسیرها موانع سستی دارند و برخی از راهها موانعی مانند یک دیوار بلند و مستحکم دارند.
در حقیقت مشکلاتی که ما در زندگی داریم همانند دیوارها، پیشرفت ما را برای رسیدن به هدف با سختی همراه میکنند. شماره و بزرگی موانع چندان مهم نیست. بلکه برخورد ما با سختیها مهم است. برخی از افراد هنگام رسیدن به دیوارها بدون تلاش چندانی برای گذشتن از دیوار، از ادامه مسیر نا امید می‌شوند و باز می‌گردند و به کامیابی نمی‌رسند.
اما افراد پیشرو و پیروز اغلب راهی برای عبور از دیوار پیدا میکنند. گروهی با نیرو و توان خود دیوارها را خراب میکنند. برخی با زیرکی با ایجاد زیرگذری از زیر دیوار عبور میکنند و یا با انداختن طنابی به بالای دیوار، از بالای دیوار می گذرند.
همیشه به یاد داشته باشید که :
اگر عزم ما راسخ باشد ، همیشه راهی بسوی پیروزی وجود دارد
هموار کوشش کنید جز افراد پیروز و برنده جامعه باشید. برای کسب پیروزی عزم راسخ و اراده پولادین نیاز است. همواره کوشش کنید در مواجه با مشکلات با نیروی فراوان از آنها بگذرید. هرگز اجازه ندهید موانع شما را متوقف کنند. در برخورد با سختیها باید بدانیم که در بیشتر موارد پس از گذشتن از سختیها پاداش ارزنده ای به دست می‌آوریم.
کشورهایی که ما امروزه آنها را در گروه کشورها پیشرفته می شناسیم با قبول سختیها و رنجهای بسیار توسط نسلهای گذشته خود به این جایگاه دست یافته‌اند. ما نیز اگر می‌خواهیم به پیشرفت و کامیابی دست پیدا کنیم باید خود را برای مبارزه با ناکامیها و سختیها آماده کنیم و خودمان به استقبال مبارزه با آنها بشتابیم. همواره پیروزیهای بزرگ با کوهی از مشکلات احاطه شده و برای رسیدن به آنها راهی جز شکستن سدها و مشکلات نیست.
در این جا داستان جالبی از سوئیچرو هوندا نقل می کنم
زندگی و فعالیت‌های سرمایه دار معروف ژاپنی، هوندا
چیرو هوندا در سال 1906 در روستایی کوچک، در ژاپن به دنیا آمد.
نام او «سوئیچرو هوندا» است. او بانی شرکت هوندا و سازنده اتومبیل ها و موتور سیکلت هایی به همین نام می باشد.
هوندا مطالعه خود را به مجله ای بنام دنیای چرخها محدود کرد. روزی هنگام ورق زدن آن مجله چشمش به یک آگهی استخدام افتاد. شرکت آرتی شوکاتی توکیو، به یک شاگرد تعمیر کار نیاز داشت. او از آن شرکت تقاضای کار کرد، که موافقت شد.
بیست ساله بود که مدیر به او پیشنهاد داد شعبه ای از شرکت آرت شوکاتی در دهکده اش باز کند. او مجبور بود که گاهی تمام شب را نیز کار کند.
هوندا به این فکر افتاد که در 30 سالگی نخستین اختراع خود را به ثبت برساند.
هوندا به این فکر افتاد که از رئیس خود جدا شود، تمام اندوخته خود را به خرید توکای شویکی اختصاص داد.
در سال 1938 آقای هوندا دانشجوی فقیری بود که آرزو داشت یک حلقه پیستون طراحی کند و آن را برای تولید به شرکت تویوتا بفروشد. او هر روز به دانشگاه می رفت و شبها تا دیروقت به طراحی پیستونش می پرداخت پس انداز کمش را هم صرف خرید قطعه برای طرحش میکرد. اما باز هم به جایی نرسیده بود، سرانجام مجبور شد جواهرهای زنش را هم بفروشد، پس از سالها تلاش او پیستونی را که مطمئن بود کارخانه تویوتا خواهد خرید، طراحی کرد اما تویوتا پیستون را نخواست.
هوندا در دانشگاه با تحقیر و تمسخر دانشجویان و استادان روبرو شد که او را بخاطر ساختن چنین وسیله مضحکی دیوانه می پنداشتند. آیا هوندا ناراحت و عصبانی بود ؟ خیلی
آیا وضع مالی اش هم بد بود ؟ بله خیلی بد !
آیا از کار دست کشید ؟ به هیچ وجه
بر عکس او دو سال دیگر صرف ادامه تحقیق های خود برای ساختن حلقه پیستونی بهتر کرد. او کلید موفقیت را داشت :
1) تصمیم گرفت که چه می خواهد
2) به فعالیت پرداخت
3) مدام روش کار خود را تغییر می داد و قابلیت انعطاف داشت
نخستین رینگ و پیستونهای او آنطور باید و شاید با استاندارد های معمول آن زمان مطابقت نمی کرد و قابل عرضه نبود. سنگینی بار مسئولیت کمی هوندا را خم کرده بود. پس از گذراندن دوره نقاهت، هوندا با کوله بار مختصری از اطلاعات فنی به کارخانه بازگشت تا تولید رینگ و پیستون رابا کیفیت برتر از سر بگیرد.او در این بازی برنده شد او موسسه تحقیقات هوندا را پایه گذاری کرد.
سرانجام، پس از بیش از دو سال، طرح خود را بهبود بخشیدو این بار تویوتا آن را خرید. پس از آن آقای هوندا تصمیم گرفت کارخانه تولید حلقه پیستون را تاسیس و راه اندازی کند. اما برای ساختن کارخانه احتیاج به سیمان داشت و دولت ژاپن هم که خود را برای جنگ جهانی دوم مهیا می کرد، دچار کمبود شدید سیمان شده بود اما هوندا عزم خود را جزم کرده بود تا این کارخانه را بسازد. او با گروهی از دوستانش هفته ها شبانه روز کار کرد تا راهی برای ساختن سیمان یافت. او کارخانه اش را ساخت و سرانجام توانست حلقه های پیستونش را تولید کند.
داستان هوندا به همینجا ختم نمی شود،در طول جنگ آمریکا کارخانه را بمباران کرد و بیشتر آن را نابود ساخت و او مجبور شد کارو کسبش را به تویوتا بفروشد. وقتی جنگ پایان گرفت، وضع کشور ژاپن بسیار آشفته بود، ذخایر کشور بسیار پایین آمده بود. گازوئیل جیره بندی شده و در بعضی مناطق، نایاب شده بود « آقای هوندا » حتی برای اتومبیلش گازوئیل نداشت تا برای خانواده اش از بازار خرید کند اما او بجای ناامید شدن، سوال برای نیرومندی از خودش پرسید: چه راه دیگری برای تامین غذای خانواده ام دارم ؟ چگونه میتوانم با استفاده از چیزهای کمی که هم اکنون دارم به بازار برسم ؟
«هوندا» موتور کوچکی در اتاقش دید.ناگهان به فکرش رسید آن را بر روی دوچرخه اش سوار کند، در آن لحظه بود که اولین موتور سیکلت جهان ابداع شد . او با اختراع جدیدش به بازار میرفت و برمی گشت، در طی زمان او تصمیم گرفت کارخانه جدیدی تاسیس کند و به تولید موتور سیکلت بپردازد، اما او پولی نداشت و وضع مالی ژاپن هم بسیار آشفته بود.« هوندا » چگونه میتوانست موفق شود؟
ولی هوندا بجای اینکه بگوید هیچ راهی نیست و ناامید شود ،به ایده ای جدید رسید.او تصمیم گرفت نامه ای به صاحبان فروشگاه های دوچرخه در سراسر ژاپن بنویسد و بگوید که برای تولید وسیله نقلیه جدید و ارزان و قابل استفاده برای همگان، طرحی دارد که می تواند تمام ژاپن را به حرکت در آورد، هوندا در نامه اش خواسته بود که صاحبان فروشگاهها در طرح او سرمایه گذاری کنند. از 18 هزار صاحب فروشگاه دوچرخه که نامه هوندا را دریافت کردند ،3 هزار نفر برایش پول فرستادند و او توانست اولین سری موتور سیکلت خود را تولید کند. به طور حتم فکر می کنید این طرح با موفقیت فراوانی روبرو شد ، مگر نه ؟ خیر این طور نیست.
هوندا با شکوفائی مجدد حرفه اش در سال 1948 ، یک کارگاه موتور سیکلت دایر کرد.
موتور سیکلت اولیه بیش از حد بزرگ و سنگین بود و تعداد محدودی آن را خریدند ، بنابراین هوندا با دیدن عیب موتور سیکلت ،بجای اینکه ناامید شود تغییر رویه داد. او تصمیم گرفت موتور سیکلت را سبکتر و کوچکتر کند « هوندا نام محصول کوچک شده را بچه خرس گذاشت . موتور سیکلت جدید بلافاصله در سراسر کشور مورد استقبال قرار گرفت و جایزه امپراتوری را برای هوندا به ارمغان آورد، همه با حسرت به او نگاه میکردند و به شانس او در رسیدن به چنین طرحی غبطه می خوردند.
آیا هوندا با خوش شانسی به اینجا رسیده بود ؟ یا خیر . او با کار سخت و آگاهی صحیح به موفقیت دست یافت و امروزه شرکت هوندا از موفقترین شرکتهای دنیاست. چون آقای هوندا هرگز تسلیم و ناامید نشد،
او مطمئن بود که اگر انسان عزم خود را جزم کند،همیشه راهی برای پیروز شدن وجود خواهد داشت.
چند سال بعد تولیدات شرکت هوندا همه جا پیچید و مدلهای گوناگون آن به بازار های جهان عرضه شد. شرکت هوندا در سال 1962 به طور رسمی اعلام کرد که به جرگه تولید کنندگان اتومبیل پیوسته است. زندگی هوندا را با دستور العمل هایی که برای کسب موفقیت در پنج عبارت زیر خلاصه کرده به پایان می رسانیم.
1- همواره بلند نظر و با نشاط باشید.
2- به نظرهای معقول اهمیت دهید، به اندیشه های تازه توجه داشته باشید و اوقات خود را صرف بهبود تولید کنید.
3- کارتان را دوست داشته باشید و بکوشید تا آنجا که ممکن است کار را برای خود دلپذیر کنید.
4- بی وقفه تلاش کنید تا آهنگی موزون و آرام به کار خود بدهید.
5- ارزش تحقیق و تلاش را در نظر داشته باشید.
منبع:اراده
غریزه جنسی
ما در این گونه موارد به دوستانمان می گوییم راه حل مشکل شما همت است؛ همین.همت برای ترک عادات و همت بر زندگی عقلانی. زندگی عقلانی یعنی این که آن چه را که می دانیم درست است عمل کنیم، و آنچه را می دانیم غلط است ترک کنیم.
شما با همین سؤالی که می کنید معلوم است که راه را می شناسید، ولی همتتان دچار مشکل است. تلاش کنید این همت را بدست آورید.
داشتن همت آسان نیست، ولی شدنی است. در این راه یک بشارت هم خداوند به ما داده است؛ و آن این که اگر شما یک قدم به سوی من بیایید، من ده قدم به سوی شما خواهم آمد. این مضمون علاوه بر روایات، در قرآن هم آمده است؛ آنجا که می فرماید: «من جاء بالحسنة فله عشر أمثالها ومن جاء بالسیئة فلایجزی إلا مثلها وهم لایظلمون»(انعام/160)
چند توصیه به شما داریم که گمان می کنیم برای تقویت همت و از بین بردن وسوسه ها مفید است:
1. در روایات اهل بیت(ع) این مضمون آمده است که "گاه گاهی و یا در طول هر روز، نفحات رحمت الهی بر شما می وزد؛ خود را در مسیر این نفحات قرار دهید." به عبارت دیگر انسان می تواند با استفاده از این فرصتهایی که خداوند در اختیار او قرار می دهد، خود را برای لحظات دیگری که این نفحات نمی وزند آماده کند.
انسان همیشه حال واحدی ندارد و نباید هم انتظار داشت همیشه حال معنوی یکسانی در ما وجود داشته باشد. تنها چیزی که هست آن که باید از لحظات معنوی خود کمال استفاده را برای این که در لحظات دیگر بتواند از وسوسه ها فرار کند، ببرد.
مثلا ما گاهی حال عبادت داریم، ولی تنبلی می کنیم. این حال عبادت همان نفحه الهی است که اگر از آن استفاده کنیم، مقاومتمان در برابر گناه در بقیه لحظات زندگی کمک می کند. گاهی یک ارتباط خصوصی با خدا و مناجات با او با زبان عادی خودمان می تواند در درون انسان غبطه ای را ایجاد کند که به خاطر حفظ و تکرار آن، انسان گناه را ترک می کند.
2. از ورود به محیطی که میل ارتکاب به گناه را بیشتر می کند، اجتناب کنید. اساسا انسان خوب است گاهی در زندگی خود انقلاب کند و شرائط نامساعد خود را عوض نماید. تغییر دوستانی که در حفظ تقوا بی مبالاتند، به دوستانی که تقوا دارند؛ رفت و آمد به محافل دینی و مروده با مردم مؤمن و سالم و با تقوا و ... اساسا ارتباط با انسانهای پاک، و به خصوص عالمان با تقوای دین در این جهت که انسان علقه های قدیم را ترک و به علقه های جدید روی آورد، مفید است.
3. پس از هر غفلت و اشتباهی نیز باید سریعاً توبه کرد، و با عبادت و اطاعت مضاعف خدا آن را جبران گناه نمود.
فراموش نکنید که هیچ گاه خداوند رابطه خود را بنده اش قطع نمی کند. این بنده است که خود را از خدا دور کرده و به غیر خدا مشغول می شود. خداوندی که به تعبیر برخی روایات، عاشق بنده اش است و اگر بنده یک قدم به طرف او برود او چندین قدم به طرف بنده اش می آید و هیچ گاه بنده اش را فراموش نمی کند؛ خدایی که انسان با کوله باری از گناه هم که باشد در هر لحظه و هر جا که باشد می تواند با او رابطه برقرار کند؛ خدایی که از رگ گردن به انسان نزدیک تر است و هیچ گاه انسان را رها نمی کند. نگران بخشندگی این خدا نباید بود، بلکه باید تلاش کرد حس تقوا در انسان باقی باشد. من و شما باید تلاش خود را بکنیم و پس از آن کار را به خدا بسپاریم و بدانیم او بخشنده و مهربان است.
انسان همیشه حال واحدی ندارد و نباید هم انتظار داشت همیشه حال معنوی یکسانی در ما وجود داشته باشد. تنها چیزی که هست آن که باید از لحظات معنوی خود کمال استفاده را برای این که در لحظات دیگر بتواند از وسوسه ها فرار کند، ببرد.
4. باید از افت و خیز در این راه نهراسید و امید خود را از دست نداد. انسان مؤمن پس از لغزش و خطا، نادم و پشمان می شود و سریعا آن را با استغفار جبران نموده و نمی گذارد یأس و ناامیدی که از وسوسه های شیطان است، او را در این مبارزه طولانی ضعیف و سست نماید؛ چرا که رسول اکرم(ص) فرموده اند: "التائب من الذنب کمن لاذنب له" یعنی کس که پس از ارتکاب گناه توبه نماید مانند کسی که مرتکب گناه نشده است.
5. نماز با توجه و در اول وقت را هم عادت همیشگی خود قرار دهید. التزام به نماز با توجه ودر اول وقت، در انسان احساس دلبستگی و ارتباطی به خدا ایجاد می کند که در ایجاد همت ترک گناه بسیار یاور است.
نکته آخر این که انتظار نداشته باشید همه چیز معجزه وار و یک شبه حل شود، بلکه نیاز به تمرین و صبر دارد. این راهی است که انسان برای رسیدن به کمال بایستی بپیماید و بصورت تدریجی هم حاصل می شود.
علاوه بر توکل بر خدا، توسل به اهل بیت و به خصوص حضرت زهرا(س) را هم فراموش نکنید و از آن ناامید نشوید. اگر پاسخ مورد نظر را از توسل و دعا نگیرید، بدانید بهتر از آن عائدتان شده است، ولو خودتان فعلا متوجه آن نباشید.
منبع: نیک صالحی
منبع:بیوته
1) زوج های موفق خواسته ها و انتظارات خود را به صراحت می گویند. زوج های موفق قبل از ازدواج، توقعاتی که از یکدیگر دارند مطرح می کنند، اگر توافق اساسی با هم ندارند (برای مثال مرد فرزند می خواهد ولی خانم مخالف است)، می توانند به شروع و یا خاتمه ازدواج به طور جدی فکر کنند. بعد از ازدواج، زوج های موفق به طور منظم در مورد توقعات و انتظاراتشان با هم صحبت می کنند و اگر اختلافی پیش آمد، آن را به زمان دیگری موکول می کنند تا همدیگر را درک کنند و به توافق برسند.
2) زوج های موفق فردیت خود را حفظ می کنند. بعد از ازدواج استقلال زوج ها کم می شود اگر افراد فرزند داشته باشند روز به روز وابستگی بیشتر می شود و گاهی افراد احساس خستگی می کنند. زوج های موفق می دانند حتی اگر به هم علاقه داشته باشند، گاهی احساس خستگی می کنند. آنان یکدیگر را تشویق می کنند تا همیشه"ما" نباشند و زمانی هم برای "خود" داشته باشند و به کارهای مورد علاقه خود بپردازند.بدین ترتیب زوج فردیت خود را حفظ می کند و زندگی ، شاداب می شود.
3) زوج های موفق همدیگر را مرکز توجه قرار می دهند. آنان همدیگر را دست کم نمی گیرند و همیشه به فکر خوشبختی همسر خود و خانواده هستند. معمولاً افراد چند سال پس از ازدواج مانند سال های اول به هم توجه نمی کنند. ولی زوج های موفق، کارهای کوچک نظیر اولویت قرار دادن نیازها و کارهای همسر و کارهای بزرگ نظیر احترام و گوش کردن به حرف های هم را مدنظر قرار می دهند. ازدواج دریای تغییرات است. شما اغلب فراموش می کنید همسرتان مهم است و به او توجه نمی کنید. درعوض به کار، سرگرمی و دوستان اهمیت می دهید ولی زوج های موفق همدیگر را مرکز توجه قرار می دهند.
4) زوج های موفق روش های حل اختلاف را می آموزند. "جان گاتمن" روانشناس که 20 سال زندگی زوج ها را مطالعه کرده، عامل اصلی موفقیت یا شکست ازدواج را توانایی، یا عدم توانایی حل اختلافات می داند. حتی اگر همسرتان و شما کاملاً با هم یکی باشید ، گاهی با نظر هم موافق نیستید و این مخالفت باعث ناراحتی می شود. نباید به اعتیاد، خشونت و ... رو بیاورید. اگر خواسته شما و همسرتان با هم فرق دارد، باید آن را حل کنید. زوج های موفق با هم صحبت می کنند، حتی اگر احساس بدی نسبت به هم دارند. آنان در مورد اختلافات و مخالفت ها با هم مذاکره می کنند تا به نتیجه عادلانه برسند. آنان از یکدیگر حمایت می کنند و غـُر نمی زنند. آنان می پذیرند در مواردی عشق ، برتر از پیروزی است.
5) زوج های موفق با هم رشد می کنند. مسلماً فردی که امروز با او ازدواج می کنید،10 سال آینده متفاوت خواهد بود. شما هر دو تغییر می کنید. به ویژه در شرایط سخت زندگی مانند از دست دادن والدین . زوج های موفق می دانند که یکی یا هر دو در طول زندگی تغییر می کنند و قواعد عوض می شود. پس لازم است تغییر کنید تا بتوانید روابط در حال تغییر را عوض کنید.
6) زوج های موفق برای حفظ روابط می کوشند. زوج های موفق به طور منظم وضعیت زندگی خود را بررسی کرده و با هم صحبت می کنند تا از شادی و رضایت هر دو از زندگی مشترک مطمئن شوند. اگر یکی ، یا هر دو شما از زندگی مشترک ناراضی هستید، مشکلتان را حل کنید.
7) از مراجعه به مشاور خجالت نکشید. زوج های موفق قبل از مراجعه به مشاور، سند طلاق را امضا نمی کنند. آنان می کوشند که مشکلات را در اولین فرصت حل کنند.
منبع : تبیان
1- مشکل را نادیده بگیرید و آرام نما باشید! نادیده گرفتن نیمه ی هشیار، آرامش و آسودگی را باز می گرداند.
2- گاهی لباس با طرح های کودکانه بپوشید. چنین کاری یادآور روزهای شاد زندگی است.
3- تفاوت میان فرودست و فرادست، در نگرش ها است. فرادست کار خود را مهم می داند و با خشنودی که از این طریق فراهم می شود به آرامش دست می یابد.
4- هنگامی که بحث و تعارض کار را مشکل می کند، به سادگی از بحث دوری گزینید و آن را به زمانی دیگر موکول کنید و از آرامشی که می توانید بدان دست یابید شگفت زده شوید.
5- یا رنگ صورتی یا سبز. هریک از این رنگ ها در دستیابی جان آشفته به آرامش اثری جادویی دارد.
6- جزئیات جذاب هر لحظه را دریاب، از هر صدا و رنگ نشاط آور شادمان شو، از چنین راهی است که آرامش فرا می رسد.
7- در هرجا هستی و به هر جا می روی ، اندکی بر زیبایی آن مکان بیفزا، یا در زیبایی آنجا سهیم باش.
8- تعارف و خوشامد گویی احساسی نیکو پدید می آورد؛ حالتی که از احساس مخاطب هم بهتر است.
9- مجال انتخاب و انجام دادن بسیار است، آن چه انجام شدنی نیست فراموش کن.
11-هر چه بیشتر گذشت داشته باشی، در انجام تمرین های آرام بخش تواناتر خواهی بود. با گذشت بیشتر، تشویش زندگی را کمتر کنید.
12- خوش خو باشید و با خوی خوش سخن بگویید. خوش خویی بیشتر، آرامش بیشتر.
13- جویای تغییر باشید و از داوری مهراسید. گشاده رو و تن آرام ، تغییر را بپذیرید.
14- در گریستن ، از نظر جسمی و روحی آرامشی است.
15- به هنگام تنش به کاری دیگر بپرداز. جایی بایست که غالباً نمی ایستی ؛ جایی بنشین که به عادت نمی نشینی؛ به گونه ای بیندیش که تاکنون نمی اندیشیدی.
16- به باورهای آیینی خویش بپرداز، بی تردید یکی از آرامش بخش ترین رفتارها، روی آوردن به نیایش و نماز است.
منبع :تبیان
نماز اول وقت شاه کلید تمام قفل ها .شیخ ده نمکی
همه چیز از خواستن شروع می شود..
خواستن، غریزی ترین واکنش بشر نسبت به نداشته هایش است همین که خیره میشوی به چیزی که تنها دلت تصاحبش را میخواهد، اینجاست که خواستن، قدرتش را به رخ می کشد …
مشکل انسان ها در خواستن ِ نداشته هایشان نیست
مشکلشان در کنار آمدن با این نداشته هاست …
اینجاست که احساس خوشبختی مقطعی می شود
به محض اینکه شما چیزی را دیدید که داشتنش را میخواهید
خوشبحتی تبدیل به احساسی می شود که تا آن را بدست نیاورید از آن محرومید، اینجاست که حسادت رخ میدهد، حسادت مفهومی لحظه ایست که در یک لحظه در ناخود آگاه شما جوشش میکند
و شما را ملزم به تصاحب میکند، حسادت یعنی تشخیص چیزی که دیگران دارند و شما ندارید
اما میخواهید داشته باشید
در حسادت، مشکل شما نداشته های دیگران نیست،
بلکه داشته هایی است که آنها دارند و شما ندارید
به عنوان مثال شما هیچوقت برای داشتن یک سیاره حسادت نمیکنید،
زیرا دیگران هم سیاره ندارند
خیلی مهم است که بدانید میزان حسادت به میزان ارزشی است، که شما برای دیگران قائلید
تا مادامی که در درون شما به همان اندازه که حواستان به دیگران هست به خودتان نیست، حسادت رخ می دهد زیرا حواس ِ چندگانه ی بشر ذاتا عاشق جستجو است.
و نسل ما را از کودکی طوری بار آورده اند
که بیشتر در دیگران جستجو کنیم تا خودمان
اینگونه است که به چشم خود با بهترین هایمان نمی آییم
اما مراقبیم دیگران با چه چیزهایی به چشممان می آیند
تا مادامی که دنیایمان درگیر بدست آوردن ِ داشته های دیگران است
هیچگاه احساس خوشبختی در ما متولد نمی شود
زیرا همیشه در هر سطحی که باشیم یا هر چقدر از دیگران به دست آورده باشیم
باز هم چیزی هست که نداشته باشیم
و دوباره درگیر تصاحب میشویم و تا بدست نیاوریمش آرام نیستیم …
و این چرخه ی باطل ادامه دارد
سخت است باور اینکه یک انسان میتواند خودش را با نداشته هایش بپذیرد
انسان تا وقتی خود را کشف نکرده، از خود لذت نمی برد و
تا مادامی که از خود لذت نبرد نمی تواند به خودش قناعت کند
تا وقتی هم که نتواند به خودش قناعت کند، جواب سوال هایش را در دیگران میجوید
آنهم چه دیگرانی؟ که همه شبیه خودش گم کرده ای دارند …
که هیچ گاه پیدا نمی شود
نیت ها، نقش بزرگی در احساس رضایت دارند
شما درس نمی خوانید که به دانشگاه بروید تا از دانشگاه رفتن ِ خودتان لذت ببرید
شما درس میخوانید که دانشگاه بروید تا از دیگران عقب نمانید
شما زیباترین لباستان را در مهمانی به خاطر این تن نمیکنید که خودتان از خودتان لذت ببرید
شما زیباترین لباستان را میپوشید که دیگران از آن لذت ببرند
و این لذت را با تعریف هایشان به شما انتقال دهند
شما ۳ سال سخت کار نمی کنید تا ماشینی را بخرید
که در رویایتان همیشه پشتش نشسته اید
شما کار میکنید تا ماشینی را بگیرید که دیگران به شما القا کرده اند فوق العاده است
شما آنقدر در دیگران حل شده اید که تمام نیت هایتان وابسته به تفکر، نگرش،
زندگی و ارزش های آنهاست
ارزش هایی که چون همیشه به واسطه ی حضور دیگری ارزش میگیرد
پس رقابت ایجاد می کند، رقابت بین تمام افرادی که “خود” را جا گذاشته اند
و با هم بر سر اول بودن رقابت میکنند، طبیعی است که شما حتی اگر اول هم باشید خیلی احساس خوشبختیتان دوام نمی آورد
زیرا همیشه در هر چیزی، بالای داشته های شما وجود دارد
باید باور کرد احساس زیبایی در زندگی به درون شماست.
به صرف اینکه وارد دنیای بیرونتان می شوید
اگر “خود” را همراه نداشته باشید به “جلب توجه” پناه میبرید.
و هر چقدر هنرمندانه توجه ها را جلب کنید در لحظات تنهایی چیزی برای لذت بردن ندارید زیرا توجه نیز مفهومیست که با حضور دیگران تعریف می شود.
و دیگران هم برای مدت زیادی شما را اول نگه نمیدارند …
زیرا طاقت دوم بودن را ندارند و اینگونه است که دیگران میتوانند برای احساس ِ خوشبختی شما تصمیم بگیرند زیرا این احساس را روی اطرافیانتان سرمایه گذاری کرده اید …
یـــــــاد بگیرید که شما در یک چیز اول هستید.
حتی اگر نخواهید هیچ کسی نمی تواند جز شما در آن اول باشد آن هم خود بودن است.
شما اگر خودتان باشید جذابید، زیرا جذابیت مختص هر چیز کمیاب است.
و از هر انسان، تنها یکی به وجود آمده
مشکل از جایی شروع می شود که شما آنقدر خود را فراموش کرده اید
که دیگر نمی توانید خصوصیات واقعی خودتان را زندگی کنید
برای همین است که به همین شیوه ادامه میدهید.
هیچ کسی نمی تواند شما را به خود بیاورد
چون خیلی ها شبیه شما خودشان را چال کرده اند و طبق هنجار های اجتماع بار آمده اند
باور کنید همین الان این نوشته را با لذت می خوانید
اما بعد از ظهر وقتی میخواهید به خیابان بروید طوری لباس می پوشید، طوری حرف میزنید، طوری رفتار میکنید که دیگران بپسندند
آنقدر خودتان نبوده اید که به طور ناخود آگاه از پس خود نبودن بر می آیید …
بیایید باور کنید کافیست یک بار باب میل دلتان بچرخید
تا شب وقت خوابیدن پر از احساس خوب باشید
به درک که دیگران میگویند “این جو گیر رو نگاه کن”
وقتی دلتان میخواهد زیر باران برقصید خوب برقصید …
وقتی دلتان میخواهد رانندگی پشت یک فولکس واگن را تجربه کنید،
این کار را انجام دهید
وقتی دوست دارید دستمال گردن بگذارید خوب بگذارید …
مهم احساس شماست.
اگر دیگران هم عکس العملی نشان دادند به پای این بگذارید
که شهامت انجام خواسته های درونی خود را ندارند
و میخواهند از کسی که این کار را میکند ایراد بگیرند
این را بدانید که:
خوشبختی احساسی درونیست که با بدست آوردن نداشته ها حاصل نمی شود
خوشبختی مستقل تر از این حرفاست که وابسته به بود و نبود ِ چیزی شود
و هنگامی حاصل می شود که شما از خویش احساس رضایت داشته باشید
اگر روزی توانستید از خودتان با تمام گند هایی که میزنید راضی باشید
خوشبختی در شما استمرار پیدا میکند … و هر لحظه برای شما زیباست
حتی دردهایتان را دوست دارید
زیرا دردهایتان بیشتر از هر چیزی به درونتان تعلق دارند …
دردهایتان را به آغوش می کشید که بوی اصالت میدهند
و زیباتر از این نخواهد بود که خوشبختی را با واقعیت ها تجربه کنید نه با رویاهای نافرجام.
نوشته خانم “منیر صعودی “
منبع:سایت غذای روح
